شما گاهی با خودتون حرف می زنید. خوب یه چیز کاملا طبیعیه؛ منم گاهی با خودم حرف می زنم، بغل دستی منم با خودش حرف می زنه و انیشتین هم گاهی که از حرف زدن با ملت خسته می شد، با خودش حرف می زد. ولی چیزی که هیچ یک از ما نمی دونیم - چه من، چه شما و چه انیشتین - این بود که آیا واقعا ما داریم با خودمون حرف می زنیم، یا چیز دیگه ایه که داره با ما حرف می زنه.

معمولا ملت یه عادت مسخره ای دارن، وقتی یه کاری می کنن که بعدش می بینن عین چی توش موندن و کاریم از دستشون بر نمیاد، شروع می کنن به سرزنش خودشون. حالا اسم اون سرزنشه رو گذاشتن وجدان، اسمه دیگه. کاریش نمیشه کرد.

خوب حالا برگردیم به پاراگراف بالا. آیا وجدان با ما حرف می زنه؟ یا خودمون با خودمون حرف می زنیم؟ اصن وجدان درونی وجود داره یا فقط خودمونیم؟ اگه هم خودمون و هم وجدان وجود داریم، از کجا بفهمیم کی وجدان با خودمون حرف می زنه و کی خودمون با خودمون حرف می زنیم؟ معمولا وقتی آدما ندای وجدانشونو می شنون حس می کنن کار خطایی کردن، اگه ندونن اون "چیز" ی که داره باهاشون حرف می زنه خودشونن یا وجدانشون، از کجا بفهمن کارشون خطا بوده یا نه؟

فرض می کنیم خودتون با خودتون اول شخص حرف می زنید - چون اگه دوم شخص حرف بزنید یحتمل دوگانگی شخصیت دارید و ماهم فرضو گذاشتیم که ملتی که دارن این تکستو می خونن از لحاظ سلامتی روانی کاملن. پس ندای وجدان چندم شخص حرف می زنه؟

احتمالا ندای وجدان دوم شخص حرف بزنه - معمولا ندای وجدان با عباراتی از قبیل "خاک بر سرت با اون کارت"، "خودتو جمع کن برو ازش معذرت خواهی کن" و "تو آدمی اصلا 8-|" از شما پذیرایی می کنه و اگه دوم شخص نباشه نمی تونه اونجور که باید روتون تاثیر بذاره.

تا اینجا می تونیم بگیم که وقتی آدم با خودش حرف می زنه، اول شخص حرف می زنه و در صورت بروز هر علامتی از ندای وجدان، این مکالمه دوم شخص می شه. حالا یه ذره با خودتون فکر کنید، شما معمولا چندم شخص با خودتون حرف می زنید؟ آدمای عادی، اول شخص. حالا ندای وجدان چندم شخص باهاتون حرف می زنه؟ دوم شخص!

ولی مگه ندای وجدان بخشی از خودتون نیست؟ میگیم ندایی از درون شخص؛ پس ندای وجدان هم بخشی از خودتونه و اونم باید اول شخص حرف بزنه، چون شما وقتی دارید این متنو می خونید، یعنی در سلامت روانی به سر می برید و نباید دوگانگی شخصیت داشته باشید. خوب پس در اون صورت، از کجا بفهمیم کی ندای وجدان داره با ما حرف می زنه و کی خودمون؟ کی بفهمیم کاری که کردیم واقعا زشت بوده و یا همون ایرادای همیشگی رو خودمون داریم از خودمون می گیریم؟

آیا وقتی ندای وجدان و خودمون همیشه اول شخص حرف می زنن، و ندای وجدان هم ندایی از خودمونه، نمی تونیم بگیم ندای وجدان و خودمون در حقیقت بخشی از همدیگه هستن - در حقیقت یه چیزن؟

نتیجه می گیریم چیز مستقلی به اسم ندای وجدان وجود نداره، پس ما چیزی به اسم ندای وجدان نداریم و فقط صحبت های آگاهانه ی وجود خودمونه با خودمون. آیا وقتی خودمون کار اشتباهی رو کردیم و به این حد خطا می کنیم، خودمون می تونیم بفهمیم کارمون خطا بوده یا نه که بخوایم خودمون رو سرزنش کنیم؟ اصلا کارمون خطا بوده؟ اگه همه ی کارای ما این شکلی انجام بگیرن، آیا ما می تونیم با قطعیت در مورد هر کاری که کردیم صحبت کنیم؟

نه نمی تونیم!

شما هنوزم سلامت روانی دارید؟!